تا کی از درد نبودن هایت
بنشینم به قلم فرسایی

تا کجاها بنویسم برگرد
تا کی انگار کنم می آیی

مده آزار مرا چونکه تو را
نکند مردن من تاثیری

آه تاوان کدامین گنه استش
که تو از زندگی ام می گیری

به خدا یک سرم و یک سودا
نیست جز بودن تو در سر من

سایه پرورده بیا کاری کن
سایه افکنده غمت بر سر من

رفته دیگر ز تنم گرمی عشق
شکل من شکل چراغی خاموش

تا کجاها بنویسم آری
با دو زانو شده ام هم آغوش

گاه گویم به خودم دیوانه
تا به کی در غم او می سوزی

ولی انگار دلم می گوید
که تو از دور می آیی روزی